مسعود درخشان

چکیده:

در تدوین سیاست‌گذاری‌های بالادستی نفت‌وگاز کشور، تأمین منافع نسل فعلی و نسل‌های آینده از ذخایر تجدیدناپذیر هیدروکربوری از اولویت کامل برخوردار است. علی‌رغم وجود حجم عظیم نفت متأسفانه به دلیل ویژگی‌هایی مخازن نفتی کشور ضریب بازیافت با روش تخلیه طبیعی بسیار پائین است از این رو اجرای صحیح برنامه‌های ازدیاد برداشت ضروری است. از سوی دیگر با توجه به این حقیقت که میدان‌های عظیم و فوق‌عظیم نفتی ایران به نیمه دوم عمر خود رسیده‌اند، این ضرورت دوچندان می‌باشد. مطالعات انجام شده نشان می‌دهد که تزریق گاز به میزان کافی و در زمان مناسب به آن دسته از میادینی که از اولویت تزریق برخوردارند، بهترین روش برای بازیافت ثانویه و تولید با حداکثر کارایی از اکثریت مخازن نفتی کشور می‌باشد. سیاست‌های بهره‌برداری از ذخایر گازی کشور بدون تدوین الگوهای مناسب برای ازدیاد برداشت از مخازن نفتی امکان‌پذیر نخواهد بود. برآورد حجم گاز طبیعی مورد نیاز برای تزریق، معیار مناسبی برای بهینه‌سازی در الگوی تخصیص گاز به مصارف مختلف از جمله صادرات از طریق خطوط لوله و یا LNG می‌باشد. تدوین تراز عرضه و تقاضای گاز طبیعی در افق چشم‌انداز و برآورد روندهای آتی تغییر قیمت‌های نفت خام، گاز طبیعی و انرژی‌های تجدیدپذیر، از متغیرهای اصلی در بهینه‌سازی سیاست‌های بهره‌برداری از منابع هیدروکربوری کشور است.